Κλειδάριθμος Μαρία Πλυτά Η Πρώτη Σκηνοθέτρια Του Ελληνικού Κινηματογράφου

Μια γυναίκα πίσω από την κάμερα. Ένα όνομα που η Ιστορία αποσιώπησε. Μέχρι σήμερα.

Η Μαρία Πλυτά υπήρξε η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτρια του ελληνικού κινηματογράφου. Η φιλμογραφία της περιλαμβάνει δεκαεπτά ταινίες που προβλήθηκαν μεταξύ 1950 και 1970. Το έργο της δίνει φωνή σε θηλυκότητες, προβλήματα και ιστορικά ζητήματα που ο κυρίαρχος, ανδροκεντρικός κινηματογράφος παραμέριζε. Αυτός ο συλλογικός τόμος είναι ο πρώτος που της αφιερώνεται, περιλαμβάνοντας δεκαεπτά πρωτότυπες αναγνώσεις από καταξιωμένες και νέες φωνές των κινηματογραφικών, φεμινιστικών και πολιτισμικών σπουδών, οι οποίες φωτίζουν διεπιστημονικά το έργο της. Διαμεσολαβώντας θέματα φύλου, έμφυλης βίας, σεξεργασίας, νεωτερισμού και παράδοσης και ιστορικής μνήμης, μεταξύ άλλων, η φιλμογραφία της Πλυτά αποτελεί ένα μοναδικό αρχείο της μεταπολεμικής Ελλάδας και ταυτόχρονα μία πρόωρη φεμινιστική φωνή που αμφισβήτησε τόσο ιδεολογικές όσο και ειδολογικές συμβάσεις.

Η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτρια βρέθηκε νωρίς εκεί που κανείς δεν την περίμενε. Τώρα, επιστρέφει για να μείνει.

Περιεχόμενα:

• Η μητέρα στα Αρραβωνιάσματα (1950): Η έμφυλη βία ως «κρυφό» αφηγηματικό κέντρο
• Αναπαράσταση θηλυκοτήτων και αρρενωποτήτων στη Λύκαινα (1951)
• Η (ερωτική) στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι: Για τον Βαφτιστικό (1952)
• Εύα (1953): Κινηματογραφικός μοντερνισμός, γυναικεία αυτενέργεια και αστική πλήξη
• Αμφίσημη νεωτερικότητα, φαντασματική παράδοση: Οι αντιφάσεις στο Κορίτσι της Γειτονιάς (1954)
• Φύλο και συναισθηματική ιστοριογραφία στη Δούκισσα της Πλακεντίας (1956)
• Τζιπ, Περίπτερο και Αγάπη (1957): Η κωμωδία ως όχημα για την εξέλιξη της κοινωνίας και του κινηματογραφικού μέσου
• Μόνο για μια νύχτα (1958): Ενσυνείδητη κινηματογραφική γραφή, γυναικεία ενδυνάμωση και ειδολογικές υπερβάσεις
• Τα βυθισμένα νοήματα στα Ναυάγια της Ζωής (1959) της Μαρίας Πλυτά: Γυναικεία σεξουαλικότητα και ταξική αναδιαμόρφωση;
• Άντρας είμαι και το κέφι μου θα κάνω (1960): Παρενδυσία και φύλο
• Ήρθες αργά (1961) και Η κυρία με τις καμέλιες: Κινηματογραφική μεταφορά και γυναικεία αναπαράσταση
• Ο λουστράκος (1962): Ο μικρός Βασίλης ως σύμβολο μιας γενιάς
• Αρρενωπότητες σε κρίση και νεωτερικότητα
• Ο ανήφορος (1964): Θηλυκότητες & έμφυλη βία
• Ο Νικητής (1965) και η εύθραυστη αρρενωπότητα του Δημήτρη Παπαμιχαήλ
• Ο εμποράκος (1967): Αποκλίνοντα στερεότυπα
• Η άγνωστη της νύχτας (1970): Το τελευταίο μεγάλο παραμύθι της Μαρίας Πλυτά