Ίκαρος Κοκόνες στη σκάλα

ρώτο σύμπτωμα, λοιπόν, αυτής της διάλυσης ή της ορφάνιας είναι η ανάγκη που κυριεύει τα πρόσωπα των μυθοπλασιών του Νόλλα να βγουν προς τα έξω, να φύγουν, να περιπλανηθούν, να ψάξουν, έτσι ώστε η συναίσθηση της έλλειψης του τόπου στον οποίο νιώθουν ή φαντάζονται πως ανήκουν (και μαζί της ταυτότητάς τους) να τους είναι εντονότερη. Δεύτερο σύμπτωμα είναι η σπαραχτική μοναξιά όσων, ανδρών και γυναικών, έχουν το προνόμιο να νιώθουν αυτή την έλλειψη, μην μπορώντας να ενσωματωθούν στις χώρες όπου τους έσπρωξαν οι παντοειδείς αφορμές της υπερορίας. […] Ασφαλώς, η γυναίκα που εγκαταβιοί στο σύμπαν του Νόλλα, στα ουσιώδη χαρακτηριστικά της, δεν είναι αυτή που θα επιθυμούσαν οι ακτιβίστριες, οι καταγγελτικώς κυρίαρχες στα ποικίλα δημόσια βήματα. Για τούτο και, όχι τυχαία, επέλεξα το εξής απόσπασμα από τη συνέντευξη του 2000 όπου ο Νόλλας, αν μη τι άλλο, δείχνει εγκαίρως να του περισσεύει η γενναιότητα, καθώς έρχεται απευθείας σε αντιπαράθεση με τις κρατούσες αντιλήψεις για τις σχέσεις των φύλων:

ΕΡ.: Σκιαγραφώντας μια άλλη γυναίκα στο βιβλίο σας [τη «Φωτεινή μαγική»], τη μητέρα του Άλκη, προβάλλετε το μοντέλο της μητριαρχικής οικογένειας.

ΑΠ.: Ναι, γιατί η ελληνική οικογένεια δεν είναι πατριαρχική. Είναι της μάνας, της συζύγου… Αυτές κρατούν το σπίτι. Κι ευτυχώς, γιατί οι άντρες είναι πολεμιστές, είναι τρελαμένοι, τους παίρνει ο αέρας. Η γυναίκα όμως τους φέρνει κάτω και τους στηρίζει.

Αλέξης Σ. Ζήρας